Vaak wordt goed verhuurderschap in verband gebracht met je houden aan de regels op wettelijk en gemeentelijk niveau. Maar goed verhuurderschap heeft ook te maken met een maatschappelijk niveau. Als verhuurder kan je namelijk bijdragen aan de leefbaarheid in een woonwijk of deze juist volledig afbreken.

Als goed verhuurder moet je je er bewust van zijn dat jouw keuze om een pand te verhuren een direct gevolg heeft in de straat. De buren zullen er wat van merken. Zeker de directe buren. Mensen die zeker in zwakkere wijken vaak al tientallen jaren in hetzelfde appartementencomplex wonen worden ineens geconfronteerd met kilo’s flyers in de brievenbus en steeds meer huizen om hen heen die verhuurd worden aan doelgroepen anders dan gezinnen.

Draait alles alleen om de cijfers?

Is de meest hoge huurprijs dan de heilige graal of ben je ook bereid maatschappelijk te denken? Draait alles aan het einde van de dag om de cijfers of moet er ook een maatschappelijk belang zijn? Het valt me op dat ik de laatste tijd steeds vaker benaderd wordt door beleggers die panden aankopen op Rotterdam Zuid en daar met een stalen gezicht doodleuk minstens € 1700 tot € 2500 euro huur voor willen krijgen. Dit omdat ze anders niet aan hun rendement komen. Het pand is vaak duur aangekocht en daarna ook duur verbouwt. Maar hoeveel gouden kranen je in het pand hangt. Het is en blijft een appartement in Rotterdam Zuid. Een opkomende wijk in Rotterdam. Waar het grootste gedeelte van de bevolking echt niet meer geld aan huur uitgeeft dan pak hem beet € 895,-

Op het moment dat je de belegger voorzichtig uit probeert te leggen hoe de markt werkt is het antwoord vaak ‘dan probeer ik het wel bij een ander’. Met andere woorden, ik moet hoe dan ook aan mijn rendement komen. Dat geen een normale huurder dat geld er voor geeft wordt voor het gemak even vergeten. Vervolgens worden panden verhuurd aan bedrijven die vastgoed inhuren. Want die zijn wel bereid om de hoofdprijs te betalen. Belegger blij, maar de buren niet. Want elke dag 11 arbeidsmigranten die de trappen op en af rennen is niet fijn. Zeker niet als ze in ploegen werken en jij net een baby hebt gekregen.

De illusie van ‘financiële vrijheid’ of ‘snel cashen met vastgoed’

De laatste tijd kan je Facebook of Youtube niet openen of de ene na de andere advertentie schreeuwt je tegemoet. Wordt financieel vrij, wordt ook miljonair met vastgoed etc.etc. De een zet een filmpje online waarbij hij een dikke auto koopt, de ander schreeuwt om het hardst dat je vooral zonder eigen vermogen in vastgoed moet investeren want het is hem ook gelukt om in ‘slechts’ enkele maanden ’tientallen’ panden aan te kunnen kopen. Hierbij kan ook het maatschappelijk aspect over het hoofd worden gezien.

Allemaal gouden dromen die maar voor een enkeling uitkomen. Want niemand verteld je echt hoe het zit. Niemand vertelt dat er misschien wel veel woningen direct doorverkocht moesten worden om veel cash geld te creëren. Niemand verteld je dat panden voor zeer hoge huurprijzen verhuurd moeten worden aan risico doelgroepen omdat een ‘normale’ huurder er te weinig geld voor geeft.

Gevolg is teveel mensen met een te laag budget die halsoverkop een pand kopen. Niet goed nadenken over de gevolgen en de verantwoordelijkheden die erbij komen kijken. Want financiële vrijheid is de norm en als je niet binnen een jaar kan stoppen met werken hoor je er niet bij. Een gevaarlijke beweging, de social media druk van de jeugd zijn er niets bij.

Gemeentelijke regels en handhaving

Inmiddels is het zover dat de gemeente serieus beleid aan het maken is om beleggers die stelselmatig te hoge huren vragen of de regels aan hun laars lappen aan te pakken. Of het beleid gaat werken durf ik niet te zeggen. Wat ik wel hoop uit de grond van mijn hart is dat iedere vastgoedbelegger die wil gaan beleggen in vastgoed dat doet voor de lange termijn en niet om even snel rijk te worden. Vastgoed kost nou eenmaal ook geld in onderhoud en daarnaast heb je ook een maatschappelijke verantwoordelijkheid. Zijn arbeidsmigranten jouw doelgroep. Helemaal prima, maar huisvest ze niet in een kleine portiekflat waar de wanden flinterdun zijn. Zorg dat je je als belegger inzet voor de wijk en draag bij aan de leefbaarheid. Maak het vastgoed een stukje mooier, stop er liefde in en daarna huurders die een positieve bijdrage leveren aan de wijk.

Zie vastgoed niet als een manier om snel rijk te worden. De enige garantie die je dan krijgt is dat je na het uitgeven van heel veel cursusgeld of andere abonnementen in ieder geval een illusie armer bent.